72 jaar gelukkig met elkaar

“Maar het lijkt helemaal niet zo lang”, zeggen ze allebei: “We stonden daar niet echt bij stil. Die tijd, die is vanzelf gegaan.” Bij een kop koffie met een heerlijk gebakje verbazen ze zich nog steeds over alle aandacht die ze hebben gekregen. Zoveel lieve kaarten en reacties van de mensen. De burgemeester kwam langs. En ze kregen zelfs een brief van de Commissaris van de Koning. “Maar ik heb mijn eigen koninginnen. Eentje in mijn bijenvolk, want ik ben ook imker. En eentje zit hier naast mij, dat is mijn vrouw.” Berend is trots op haar. 

Berend zag Truus op het rondje tussen de Trambrug en de Dordsebrug in Klazienaveen. Daar liepen jonge mensen vroeger heen en weer. Zo kwamen ze met elkaar in contact. Dus jullie waren hangjongeren? “Nee hoor, daar hadden we geen tijd voor. We waren altijd in beweging.” Toen Truus naar huis in Zwartemeer fietste, bedacht Piet zich niet. “Hij kwam achter me aan gefietst”, vertelt ze met een lach. Ze vonden meteen alles aan elkaar leuk. Truus wijst naar de foto van de knappe soldaat aan de muur. Dat hij in dienst was, was voor haar bijzonder. Ze verloor familie in de oorlogsjaren in dienst van het leger. 

Na 2 jaar verkering trouwden ze. Eigenlijk zijn ze dus al 72 jaar bij elkaar. Truus: “We gingen bij mijn moeder wonen. Die was intussen alleen, omdat mijn vader was overleden.” Vanaf daar vertrokken ze naar Klazienaveen, waar Berend vandaan kwam. Ze woonden er op verschillende plekken. In de Loperstraat, aan de Dordsedijk, op het Zuiderkruis. Ze vertellen over de duplexwoningen, die zijn er nog steeds. “Op een gegeven moment moesten we van huis ruilen met een ander gezin. Daar waren veel kinderen en ons huis was groter. Dat ging toen gewoon nog zo, dat werd niet gevraagd.” Gelukkig gaat het er tegenwoordig anders aan toe en hebben huurders rechten. Nu wonen ze alweer 15 jaar Achter de Brandweer. Ze hebben het fijn hier. “Als ik ’s ochtends wakker word en ik zie Truus zitten, dan zeg ik altijd ‘daar zijn we weer’” vertelt Berend. 

Als lasser voor de NAM trok Berend het hele land door. Het kon maar zo zijn dat hij in Rotterdam werkte en van daar uit door moest naar Ameland. Dit betekende dat hij niet altijd thuis was. Truus werkte voor haar huwelijk nog in de textiel bij Bendien. Tijdens haar huwelijk was zij degene die thuis alles draaiende hield. En dat doet ze nog steeds volgens Berend: “Ze zorgt nog overal voor. Elke dag kookt ze. 1 van de zoons brengt vaak de boodschappen en eet dan een hapje mee. Hun dochter helpt veel in huis. Ze hebben een hechte band in de familie Wesseling. Met 3 kinderen, 3 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen een gezellige boel. 

Ze hebben het nog even over de bewonerscommissie van hun flat. Eerder zaten ze altijd al in de buurtcommissie. Het was dus bijna logisch dat Berend ook bij de bewonerscommissie ging: “Zo leerden we ook iedereen goed kennen. Nieuwe bewoners werden welkom geheten. Er was aandacht voor alleenstaanden die jarig waren, die kregen altijd een bloemetje. Een paar keer per jaar aten we allemaal samen. En we haalden geld op voor het wassen van de ramen, zodat het bij iedereen gebeurde.” Hij vindt het fijn om te horen dat de bewonerscommissie weer opnieuw in actie komt. Er zijn nieuwe mensen, leuke plannen en de eerste middag samen is al geweest. Truus en Berend vinden het mooi. Ze geven om de contacten tussen mensen en het omkijken naar elkaar. Een mensenleven bij elkaar en nog altijd even betrokken.